#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد654 ) 

 «ژرفای ریشه» و «بلندای اندیشه»

من «جوينده پگاه نور» و «پوینده راه شعور» را ديدم 

كه در تاريكي «مي زيست»، ولی در فراق روشنايي «مي گريست». 

غافل از آن كه همه «آبشاران نور» و «چشمه ساران شعور» 

از «ژرفای ریشه» و «بلندای اندیشه» او سرچشمه مي گیرند.

کسی که «گوهرِ درونی را نیافته» و به سوی«جوهر بیرونی شتافته»،

نه «چیزی می یابد» و نه «پشیزی درمی یابد»! 

سروده ای منسوب به «امیر بیان»و«مولای مومنان»علی(ع) می گوید:

دوائکَ فیکَ وَ ماتخبروا

و دائکَ منکَ وَ ما تشعروا

اَتَزعَمُ اَنَّکَ جِرمٌ صَغیرٌ

وَ فیکَ انطوی العالم الاکبروا

دوای تو در توست و تو نمی دانی

و درد تو نیز در توست و تو نمی فهمی

آیا می پنداری تو جسم کوچکی هستی؟!

در حالی که جهان بزرگی در وجود تو نهفته است.

***

تویی تو نسخه رمز الهی

ز خود می خواه تو هر آنچه خواهی

***

کاریز درون جان تو می باید

کز عاریه ها تو را دری نگشاید

یک قطره آب در میان خانه

بهتر ز جویی که از برون می آید(سنایی غزنوی)

***

درون حبّه ای صد خرمن آمد

جهانی در دل یک ارزن آمد(مولانا)

***

میان آب حیاتی و آب می جویی

فراز گنجی و از فاقه در تک و پویی

تو کوی دوست همی جویی و نمی دانی

که گر نظر به حقیقت کنی تو آن کویی

***

ای خسته درون تو نهالی است

کز هستی آن تو را کمالی است

ای سایه نشین هر درختی

بنشین به کنار خویش لختی

***

در جُستن جام جم جهان پیمودم

روزی ننشستم و شبی نغنودم

ز استاد چو وصف جام جم بشنودم

خود جام جم جهان نمای جم من بودم

***

سال ها دل طلب جام جم از ما مي كرد     

  وانچه خود داشت ز بيگانه تمنا مي كرد 

گوهری کز صدف کَون و مکان بیرون بود

طلب از گمشدگان لب دریا می کرد

بي دلي  در همه اوقات  خدا  با  او  بود      

  او نمي ديدش و از دور خدايا مي كرد(حافظ) 

***

سبو بشکن که آبی نی سبویی

ز خود بگذر که دریایی نه جویی

سفر کن از من و مایی که مایی

گذر کن از تو و اویی که اویی(مغربی)

***

...و واپسین سخن این که انسان «خود باخته»و «خویش نشناخته»،

برای یافتن «باب نجات» و «آب حیات»،

کشتی را به جای «نوح» گرفته 

و جسم را به جای «روح»!

#شفیعی_مطهر

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: