من شخصیت انسانی را زیبا دیدم که زیبایی های دیگران را می نگرد و فضیلت هایشان را می نگارد.

من هیچ قفلی را بی کلید و هیچ روزی را بی نور امید ندیدم.

من عموم انسان ها را عاشق باران و طالب بوران دیدم؛

اما شگفتا که چون باران باریدن را می آغازد،همه به زیر چتر پناه می برند.

من چراغ های خاموش را از گزند بادهای ویرانگر پرخروش در امان دیدم.

بنابراین دانستم اگر کسی در عرصه تلاش و کوشش مورد یورش است،شاید بدان علت باشد که نور می افروزد و روشنگری می آموزد.

من مردم  شهری را دیدم که هم از دزد می ترسند و هم از پلیس!!

ادامه دارد...

                            شفیعی مطهر

من سکه های پول خرد را همیـــشه صدا دار، اما اسکناس ها را بی صدا دیدم ،بنابراین دانستم هر چه ارزش کسی بالاتر رود ، آرام تر و بی سروصداتر می شود…..!! 

من هر قدر عینکم را تمیزتر کردم، دنیا را کثیف تر دیدم. 

من مــرگ را ترسناک ندیدم !بلکه ترس من از این است که  تا زنــــده ام

چـــیزی در درونم بمیــرد بــه نام انــــسانیـــت ! 

من هرگاه کلاغ و باز را در کنار هم نشسته دیدم، دانستم به یقین پای موش بزرگی در میان است! 

من خواندن بی اندیشه را بیهوده و اندیشه بدون خواندن را خطرناک دیدم.

 ادامه دارد...

من افتادن دوچرخه سوار را از روی دوچرخه هنگامی دیدم که رکاب زدن را فراموش کند. زندگی نیز این گونه است. 

من خـــــشـم را یک تراژدی دیدم که، بـــا دیــــوانــگی آغــــاز مـی شـود و بـــا پــــشـیمـانـی پـایـان مـی پــذیــرد. 

من مغزها و شکم های خالی را با هم سنچیدم.اگر مغز خالی همچون شکم خالی سروصدا می کرد ، جهان اکنون تعریف دیگری داشت. 

من گاهی وقت ها "سکوت” را بهترین حرف و "نبودن ” را بهترین حضور دیدم. 

من مهم بودن را چندان انگیزه ای برای غرور ندیدم؛زیرا روزنامه روز شنبه، زباله روز یکشنبه است.  

من عکس‌های قشنگ را، دلیل بر زیبایی تو ندیدم،زیرا ساخت دست عکاس است. درونت را زیبا کن که مدیون هیچ عکاسی نباشی.(با الهام از سخن مرحوم خسرو شکیبایی)

من حـــکایـت زنـــدگی را چون دکــمـه های پـــیـراهـن دیدم. اولــی را کـه اشــتـبـاه بــبندی ، تــا آخـــرش اشـــتـبـاه مـــی بندی ! 

بــــدبـخـتـی ایــن است کـه ؛ زمــانی بـه اشـــتـبـاهـت پـــی می بـری کـه به آخر می رســی. 

من هیچ کس و هیچ چیز این دنیا را شایسته وابستگی ندیدم.حتی سایه ات در زمان تاریکی تو را تنها می گذارد.

 
من خودبینی را، نه دیدن خود ،که ندیدن دیگران دیدم. 

من دانستن را جرم کمی ندیدم، وقتی که بدانی و عمل نکنی…بدانی و بگذری…بدانی و نادیده بگیری…بدانی و بشکنی.

من هرگز مهربان تر از خدا ندیدم؛ زیرا چه بسیار مواردی را دیدم که خدا به جای مچ گیری ، دستم را گرفت.

زشتی هایم را پوشاند و زیبایی هایم را نمایاند.

چه بسیار نام نیک از من پراکند که من اهلش نبودم. 

«کم من ثناء جمیل لست اهلا له نشرته» (فرازی از دعای کمیل)  

من بى تفاوتى را،دشمن عشق و زندگى دیدم. 

ادامه دارد...

                                     شفیعی مطهر

من مردی را دیدم که برای گشودن قفل های بسته کلیدهایی بایسته آورد؛اما ...   

من تبلور عشق را در سیمای کهنسالانی دیدم که گذشت زمان و گلگشت زمین نتوانست این گل را بپژمرد و این تمایل را بیفسرد. 

عشق نه زمان را می شناسد و نه از زمین می هراسد.

عشق اگر از ریشه بروید و ره اندیشه بپوید،می تواند جاودانه بپاید و جانانه را بشاید. 

 
من جهان را کتاب تکوین و قرآن را کتاب تدوین دیدم.به دیگر سخن جهان ،قرآنی تکوینی و قرآن،جهانی تدوینی است. 

من در عرصه آفرینش هیچ پدیده ای را ندیدم مگر این که در آن فروغی فروزنده و عبرتی آموزنده دیدم.
(با الهام از سخن امام موسی کاظم علیه السلام)   

من احیای عدالت را در فقدان آزادی ،بعید و کسب آزادی را در فقدان عدالت غیرممکن دیدم. 

من زندگی را کتابی دیدم که صفحه نخست آن تولد و واپسین صفحه آن مرگ است. صفحات میانی آن را باید ما بنویسیم.امید روزی که آموزگار آفرینش املای نوشتار ما را می سنجد  ،از اشتباهات ما کمتر برنجد.

 

من مردمی را دیدم با جیب های خالی،اما تحت ریاست مردی با مغز خالی....

و چه تناسبی منطقی دیدم بین مغز های خالی با جیب های خالی؟! 

(با الهام از اندیشه محمود فخاری)
من در این کویر سترون و چراگاه اهریمن چه بسیار نهال های کهنسال اندیشه را دیدم که خردستیزان با خیال باطل خود از ریشه برکندند،اما غافل از آن که برگ ها،شاخه ها و ساقه های نهال اندیشه را می توان برید و برکند،اما ریشه اندیشه هماره در حال رویش است و به دنبال پویش. 

من در این شهر پزشکانی را دیدم که نه نبض و تپش سینه که وضع کنش گنجینه بیمار را می سنجیدند.آن که پولش بیش تر،بهبودش پیش تر! 

من چه بسیار زیرکسارانی را دیدم که تهدیدها را به فرصت ،و رذیلت ها را به فضیلت تبدیل کردند. 

  من مردم تاريخ ساز اين شهر را چون راكبان چرخ فلك ديدم كه يك نفر همه آنان را سوار مي كند و پس مدتي گرداندن دوباره در همان نقطه پياده مي كند....

و راكبان خوشحال اند كه به مقصد رسيده اند.

من پرندگانی را دیدم که با اعتماد وافر و اطمینان خاطر روی شاخه ای نشسته بودند.

آنان از شکستن شاخه نمی هراسیدند؛ زیرا اعتماد آن ها به بال شان بود ،نه به نهال شان. 

من خزان برگریز و پاییز دل انگیز را دیدم .

آن چه که از چشم شاخساران بر خاک می ریخت، نه برگ های زرین،که خون دل زمین بود. 

من انگيزه هر حركت را در اين ديدم كه تشنه با آب، سيراب مي شود و دشنه با خوناب. آن با آب ،حيات مي گيرد و اين با خوناب،حيات را مي گيرد!

من زندگي را سرسره اي ديدم كه تا تاب و توان داريم، از آن بالا مي رويم و چون رمق رفت و عمر از رونق افتاد،از سراشيبي عمر سرازير مي شويم و به سوي تقدير مي رويم.خوشا آنان كه جسم را به خاك مي سپارند و روح و روان را به افلاك!

من درياچه اروميه را مسئله اي در حال زوال و درسي پرقيل و قال ديدم كه از كتاب جغرافيا به كتاب تاريخ منتقل شد! (با الهام از تعبير مهدي چوبينه)

من در متن زشتي هاي عيان،زيبايي هاي نهان را ديدم.آن گاه كه جنگ، سيماي كريه خود را مي نماياند،صلح و آشتي نيز مي تواند وجه وجيه خود را نشان دهد.

من چون تبغ هاي بي برش و ابرهاي بي بارش را ديدم ،شخصيت عالمان مايوس و آگاهان چاپلوس در نظرم جلوه گر شد كه سر در «آخور» پيوسته و چشم بر «آخر» بسته اند .

آنان كه حقيقت را نمي فهمند،ابله اند و آنان كه مي فهمند و دل به آخور بسته اند،تبه كارند.

اينان گوش را به «ناله»ها بسته اند و دل را به «نواله»ها!

ادامه دارد...

                             شفیعی مطهر

من توده اي كوچك با حجمي اندك را از يك پيام آسماني ديدم كه از فراز قلل قرون به سوي دشت هاي اكنون فروغلتيد.

در طول زمان و در عرض زمين، در اين سفر از فراز افلاك به سوي دامنه خاك، در هر ذره زمين و هر لحظه زمان افزونه اي به آن چسبيد تا كم كم امروزه به صورت بهمني عظيم و توده اي حجيم بر روي باورهاي ترد فروآمده و همه گمانه ها را فرومي كوبد و انديشه ها را مي روبد.

من مديري را ديدم كه نه با وعده و وعيد كه با تدبير و كليد آمد؛اما ترفندهای رانت خواران كليد را چنان فرسود كه هيچ قفلي را نمي گشود.

من آنگاه كه بي نيازي را در قناعت، و كرامت را در حريت ديدم،توانستم نه تنها صداي سكوت كه نداي ملكوت را بشنوم. ندايي رسته از نان و نام و ندايي گسسته از مسند و مقام.

من افراد موفق را ديدم كه بر روي هر دره هولناك شكست،پلي از اميد مي ساختند. اينان بر اين باورند كه شكست نه كلام ترديد،كه پيام اميد است.

من روضه رضوان را بهشتي برازنده و  گستره اي گسترده ديدم به فراخناي خاك تا افلاك و به درازناي ازل تا ابد. بهشت نه مقصدي دست يافتني،كه هدفي ساختني است.بهشت نه در جابلقا و جابلسا و نه در عرش و آسمان ها ، كه در همين زمين است كه بايد به دست ما انسان ها ساخته و براي همه دوران ها پرداخته شود.

(با الهام از قرآن كريم)

وَسَارِعُوا إِلَىٰ مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ وَجَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِينَ

(آل عمران،133)

مذهب زنده دلان خواب و فراموشي نيست      

  در همين خاك جهان دگري ساختن است

ادامه دارد...

                                 شفیعی مطهر

من جزم انديشي را بدتر از روان پريشي و آن را بت واره اي شرك آميز و صنمي خردستيز ديدم.

من شك را پلكاني متعالي و نردباني براي تعالي ديدم . 

شك گذرگاهي براي نيل به افلاك ،ولي ايستگاهي خطرناك است.

من انسان را موجودي مضطرب ديدم كه تنها ايمان به او امنيت مي بخشد. 

ايمان آشيانه آفتاب است و ضد اضطراب.

من پوشاكي كبير بر اندامي حقير ديدم و رمز و راز عقب ماندگي ملل توسعه نيافته و در بند استبداد درمانده را فهميدم.

در اين جوامع مسئوليت هاي بزرگ را بر دوش افراد كوچك نهاده اند و كارهاي حقير را به شخصيت هاي كبير واگذاشته اند.

من دگم انديشان و جزم كيشان را ديدم كه در مغز، سنگي سنگين گذاشتند و آن را تبلور يقين انگاشتند. 

از آن پس در برابر هر گونه ترديد برمي آشفتند و هيچ شكي را نمي پذيرفتند.

ادامه دارد...

                             شفیعی مطهر

    دل ديدني هاي شهر سرب و سراب(187)

    (به بهانه فرارسیدن ماه مبارک رمضان و شب هاي قدر)

 امام صادق(ع) : هنگامي كه روزه هستي بايد گوش و چشم تو از حرام ، و باطن و تمام اعضاي بدنت از زشتي ها روزه باشد. 

من ماه مبارك رمضان را ماهي ديدم كه سرآغازش رحمت، ميانه اش مغفرت و پايانش رهايي از آتش دوزخ بود.

     من رمضان را ماه انفجار نور دیدم و فصل سبز سرور. 

من شکم و شهوت را زمینی ترین اندام ها دیدم و چون آن دو اندام را روزه دار دیدم از هرزه گردی هاي دیگر اندام ها چون چشم،گوش، زبان و...بر خود لرزيدم. 

 من رمضان را بهار دل ديدم و شب هاي قدر را فصل فضائل. اين فصل با رويت هلال آغاز مي شود؛ اما فصل بهار دل ها نه با رويت هلال كه با تحول در حال آغاز مي گردد.  

 من بهار رمضان و شب هاي قدر را چون نسيمي ديدم كه نه تنها خاك را ، كه افلاك را حيات مي بخشد. نسيم سحرگاهانش مشكبار است و شميم شامگاهانش خوشگوار.  

  من در رگ های هر شب رمضان بويژه در شب هاي قدر ، نور نيايش را جاري ديدم. در انبان هر لحظه عطري از عشق نهفته و غنچه اي از شوق شكفته است. نسيم رمضان بهارآفرين است و عطرآگين. نسيمش نرم خيز است و شميمش ، مشكبيز. 

 من در شب هاي قدر از حنجره هر پنجره آواي تلاوت قرآن را مي شنوم كه در كوچه ها عطر معنويت مي پراكند. بر شاخساران گلدسته ها گل تكبير مي شكفد و سينه سياه ظلمت را مي شكافد. از ساقه ترد لحظه ها جوانه هاي سبز عرفان و شكوفه هاي سرخ ايمان مي رويد. 

ادامه دارد...

                                        شفيعي مطهر

من فرهنگي را ديدم گنجور و گرانبار ،اما در حصار انحصار كوته انديشاني ساده انگار. در سخن، راستي و درستي را مي ستايند،ولي در عمل با ناراستي جهان را مي آلايند.

من ايستادگي را فراتر و برتر از ايستادن ديدم. 

ايستادگي نه به پاي،كه به پايداري نياز دارد. 

در مكتب ايستادگان تاريخ هم با دو پاي،هم با يك پاي و هم بدون پاي مي توان ايستاد!

من عشق را تنها دردي ديدم كه بيمار از آن محنت مي كشد،اما لذت مي برد.

من خودكامگاني فرومايه و درماندگاني بي مايه را ديدم كه چون عاجز از اجراي «اصل تغيير» بودند ،به«تغيير اصل» روي آوردند؛ غافل از آن كه اين « اصلي تكويني» است،نه «فصلي تزييني». 

من خودپرستاني خداستيز و خودشيفتگاني مردم گريز را ديدم كه در جوامع توده وار بر اين پندار واهي پاي مي فشردند و در اين تبلور تباهي جان مي سپردند كه اثربخشي يك «جو قدرت»بيش از يك«خرمن حقيقت»است.

اينان از درك اين سرود و فهم اين رهنمود مولا(ع) عاجزند كه:

«للباطل جوله و للحق دوله»

ادامه دارد...

                             شفیعی مطهر

من سحرگاهان را عطرآگين از نفس خدا و رايحه هدا ديدم.

انسان با هر دم و بازدم ريه ها را به جاي هوا،پر از خدا مي كند.

من «تومن» را با ارزش ترين پول دنيا ديدم؛ زيرا هم «تو» در آن هستي، هم «من»!

من مردمي بي پناه را در روزگاري سياه ديدم،كه همه افراد خانواده ها پگاه تا شامگاه با هم مي دويدند تا لقمه اي نان و جرعه اي آب روان فراچنگ آرند.

در سبد نيازهاي روزمره اين گونه مردم ديگر نه خبري از كتاب و فرهنگ بود نه پرتوي از آفتاب قشنگ! 

من وجود هر استعدادي شكفته در نهادي نهفته را سند حقي براي شكوفاكردن آن ديدم ؛ زيرا حكمت خداوندي هر بذر را براي باروري و هر استعداد را جلوه گري آفريده است.

من قايق سهراب را ديدم كه ساخته بود تا بر آن نشيند و از اين خاك غريب به سوي ديار رقيب، راه هجرت را گزيند؛ 

اما من چاره را نه در فرار كه در قرار ديدم و راهكار را نه هجرت كه در مقاومت يافتم.بايد با سختي ساخت و خرابي هاي اين خاك را ساخت.

ادامه دارد....

                         شفیعی مطهر

من خود را غريبه ديروز،آشناي امروز و فراموش شده فردا ديدم؛

بنابراين كوشيدم تا با بنان و بيان خود تا نفس دارم اثري وزين بر جاي گذارم و آييني خيرآفرين بر پاي دارم.

غرض نقشي است كز ما بازماند / كه هستي را نمي‌بيبنم بقايي..

من شهرياري را ديدم با مغزي كوچك و خردي اندك كه مي كوشيد با دهاني باز و زباني دراز همه كمال هاي نداشته و جمال هاي خودپنداشته اش را با آن بپوشاند.

من دروغ و باطل را بي رنگ تر و پرنيرنگ تر از آن ديدم كه بتواند هميشه مردم را بفريبد؛ زيرا حق جرياني جاودان است و باطل،جولاني گذران.

من آيينه را ديدم و در سنجه با آيينه هاي قديم حسرت خوردم؛زيرا آيينه هاي قديم مرا جوان تر نشان مي داد! آيينه هم آيينه هاي قديم!!

من ريشه بسياري از اختلاف نظرها و تفاوت ديدگاه ها را در حايگاه نگرش و اقتضاي بينش ديدم.

ادامه دارد...

                       شفیعی مطهر

من سیاستمدار را کسی ديدم که حوادث فردا و یک ماه و یک سال بعد را پیش بینی کند و سپس بتواند دلایلی بیاورد که چرا اتفاق نیفتاد. 

(با الهام از سخن وینستون چرچیل ) 

من شكستن تخم مرغ را از بیرون , پایان زندگی ,و از درون , آغاز زندگی ديدم؛بنابراين  بهترین ها همواره از درون اتفاق می افتند .

من در رويارويي با حقايق تلخ جامعه توانستم گوش هايم را بگيرم تا نشنود،چشم هايم را ببندم تا نبيند،زبانم را گاز بگيرم تا نگويد؛اما نتوانستم فكرم را به بند كشم تا نفهمد!!

من حق حاكميت فرمانروا بر مردم را از نوع «امارت استكفاء» (كارپردازي) ديدم،نه «امارت استيلاء(سلطه گري).(با الهام از سخن علي عليه السلام)

من بسياري از جوانان را ديدم كه در سريال زندگي نقش يوسف را خوب بازي كردند،با اين تفاوت كه كمتر كسي توانست پيشنهاد زليخا را رد كند!!

ادامه دارد...

من سركوب هر گونه تفكر را  فرايندي جانگداز و گزندي زندگي سوز ديدم؛ زيرا اگر تفکر اشتباه کسی را سرکوب کنیم، فرصت اصلاح آن فرد را برای پی بردن به اشتباهش از او گرفته ایم و اگر تفکرش درست باشد، بشریت را از آن محروم کرده‌ایم. 

من عمده تفاوت شخصيت هاي بزرگ و كوچك را در اين ديدم كه شخصيت هاي بزرگ ،جسمشان در رنج و زحمت است،ولي شخصيت هاي كوچك جسمي راحت دارند؛زيرا روح هاي بزرگ در جسم هاي كوچك نمي گنجند،بنابراين جسم را به رنج و زحمت مي افكنند ،ولي تن و بدن شخصيت هاي كوچك به خور و خواب مشغول است. 

من خدا را تنها مشترك مورد نظر ديدم كه هميشه در دسترس و فريادرس هر بي كس است.  

من مردان مرد و آشنايان درد را آن سان عاشق و در عشق صادق ديدم كه تا پاي دار بر پيمان خود پايدار ماندند.  

من مردمي را ديدم كه چون كودكان هر كس بهتر با آنان بازي مي كرد،بيشتر دوستش مي داشتند و دلسوزترش مي پنداشتند!! 

ادامه دارد...

                           شفیعی مطهر

من تبر بر درخت تر و تيغ بر حلقوم هنر را بسيار دردناك و غم انگيز ديدم.درخت تر هنوز فرصت باليدن دارد و بريدنش حسرت ناليدن. هر موجود زنده حق دارد ببالد و جفاست كه از خطر مرگ بنالد.

من زيبايي بدون شرافت و فريبايي بدون فضيلت را چون گلي بدون عطر ديدم.

من انسان را بر روي كره خاك و زير سقف افلاك شبحي سرگردان ديدم كه پس از گذر از اين رهگذر، از او تنها سايه اي مي ماند و از ماترك او ،سرمايه اي. خوشبخت انساني كه از اين آمد و رفت،براي گذشتگان ،آبرو باشد و براي آيندگان اثري نيكو بر جاي گذارد. 

من چه جانكاه و جگرسوز ديدم سخن گويي در دنياي ناشنوايان و آيينه فروشي در ديار نابينايان را !! 

اين مسئوليت سنگين انسان هاي دردآشنا و روشنگر است در دنيايي كه فخرفروختن به راه است و جان افروختن،گناه ! آن، مباهات دارد و اين، مجازات !!

من اثر گلوله را جانكاه و جگرسوز و سايه سار قلم را جان آفرين و دلنواز ديدم. گلوله،جنگ را مي آفريند و قلم،فرهنگ را. آن ،زندگي را مي گيرد و اين،ارزندگي مي بخشد.

ادامه دارد...

                          شفیعی مطهر

من حاصل ضرب "توان "در "ادعا" را مقداری ثابت ديدم ، هرچه "توان" انسان کمتر باشد "ادعا"ی او بیشتر است

و هرچه "توان" انسان بیشتر شود ،  "ادعا"یش کمتر می گردد.

(با الهام از سخن دكتر حسابي) 

من انسان هاي بزرگ و با همت را چون كوه ديدم، هر چه به ايشان نزديك شوي عظمت و ابهت آنان بيشتر بر تو معلوم مي شود 

و مردم پست و دون را همانند سراب يافتم كه هر چه  به آنان نزديك تر شوي، بيشتر پستي و ناچيزي انان بر تو آشكار مي شود.     (با الهام از سخن گوته) 

من تعويض را بهترين رفتار با آدم هاي عوضي ديدم ؛ زیرا نمي توانند عوض شوند!

من انديشمندان بسياري را در بند ،اما انديشه هايشان را بر فراز سپهر شكوهمند ديدم. جسم انديشمند را مي توان به بند اسارت كشيد و در كمند مرارت پيچيد؛اما جنس انديشه چونان رايحه روح بخش روان آفرين ،مشام جان ها را مي نوازد و فضاي دل ها و روح و روان ها را عطر آگين مي سازد.

من دانندگان راز و باورمندان پرواز را بدون بال و پر نديدم. كسي كه باور پرواز را در ذهن باز بارور كند،قطعا نه بي بال و پر مي ماند و نه بي يار و ياور.

ادامه دارد...

                       شفیعی مطهر

من ستم ستمگر و ستم پذيري ستمديده را چون دو لبه تيغه مقراضي ديدم كه بيدادگرانه با خنجر جهالت پيكر عدالت را مي شكافند و حصير انحصار را مي بافند.

من مهر و مدارا را فرشته اي ديدم كه اگر سايه بر سر انسان ها اندازد،مي توان از طناب دار،آفتاب ايثار ساخت. با گرماي مهرباني مي توان قلب هاي مرده را به تپش و جان هاي افسرده را به جنبش درآورد.

من آن گاه كه خود را آماج يورش بادها و توفان ها ديدم ، دانستم كه روشنگري مي كنم؛ زيرا بادها با چراغ هاي خاموش و مرده و شمع هاي افسرده كاري ندارند!

من شنيده بودم كه :« آب رفته به جوي برنمي گردد»؛ اما كوشيدم آب آزادي را به جوي اين آبادي برگردانم ، ولي  مي ترسم آن گاه آب آزادي به جوي اين آبادي برگردد، كه ماهي ها مرده و گل ها پژمرده باشند.

من سپيد ماندن در شهر زغال فروشان و خورشيد بودن در ديار خاموشان را جهدي بزرگ و جهادي سترگ ديدم.               

ادامه دارد...

                             شفیعی مطهر

من پل صراط را باريك تر از موي و تيزتر از شمشير ديدم.كساني مي توانند از اين پل بگذرند كه از پول بگذرند.

من چون ارابه زمان را روان و گهواره زمين را گذران ديدم،دانستم كه دمي ايستايي موجب پس رفت است؛بنابراين براي پرهيز از پس رفت،پس بايد رفت.پايايي در پويايي است و مرگ در ايستايي. 

من طلوع خورشيد را نه در پگاه،كه در نگاه ديدم؛ نگاهي كه در آن امواج محبت مي جوشد و دل تشنه ام از آن زلال مهرباني مي نوشد.

من در اين شهر هر كه را پاك تر ديدم،تنهاتر يافتم؛زيرا در بوستان راز هماره بلندترين سرو سرافراز تنهاست.

من قاتل آخرين گرگ گله را آن آهويي ديدم كه گرگ به خاطر جاذبه نگاهش و جذابيت چشم سياهش،گياه خوار شد!

ادامه دارد....

                          شفیعی مطهر

من انسانيت انسان را نه به نداشتن سم و دم، كه به داشتن نيروي تفهيم و تفهم ديدم.

من مردمي را ديدم كه كه قرن ها غافلانه زيستند و كوركورانه بر فراز گوري گريستند. پس آن گه كه پژوهش را فراگرفتند،دريافتند كه در آن گور نه سازه اي نهفته و نه جنازه اي خفته. 

چه نيكوست كه پيش از هر گام و اقدامT نخست پژوهش و كاوش و سپس خيزش و جنبش.

من قدرت سنگ پرتاب شده را رو به كاهش ديدم. هر سنگ را با هر قدرتي كه پرتاب كني،چون نيروي پشت آن كاهش يابد،فرود مي آيد و بر زمين مي افتد؛اما يك گياه كوچك چون ريشه دواند،خود را به ژرفاي خاك رساند ؛ پس آن گه حتي از دل سنگ سر برآرد و راه هاي رشد را پشت سر گذارد.

من گوشواره را بيش از گوش و پرگوي را بيش از خموش ديدم.مديراني سراپاي دهان ديدم كه مردم را سراپاي گوش مي خواستند.

من آزادمردي را ديدم كه با نثار خون ،زنجبر اسارت قرون را گسست ،اما گروهي به انگيزه سوگواري باز زنجير را بر پيكر خود نواختند. زنجيري كه با آن بايد بر پيكر ستمگر فروكوفت و ستمگران را روفت.

ادامه دارد...

                        شفیعی مطهر

من چه بسيار چهره هاي فريبا را در پس نقاب هاي زيبا ديدم. شهري پر از نقاب و چشم اندازهايي سراسر سراب. صورت ها نجيب و سيرت ها پر از فريب.چهره ها آكنده از وفاق و دل ها پراكنده از نفاق. رخ ها روشن از فروغ و جان ها تاريك از دروغ.

من مردمي را ديدم كه تنها دغدغه آنان خوردن بود و همه تلاش ها و كوشش ها به سوي اين هدف رصد مي شد.

من مردمي را ديدم كه سيماي آمال را در قاب اميال مي ديدند و براي نيل به اين اميال مركبي جز اسب خيال نداشتند.

من نقاشي را ديدم كه مي كوشيد تا آبي دريا را بر خاكي صحرا چيره بخشد؛غافل از آن كه زيبايي كوه و صحرا كم تر از شكوه دريا نيست.

من تلاش دو نفر را در دو سوي بينش ديدم؛يكي مي كوشيد تا زندگي را با گلوله تير بكشد و ديگري مي خواست زندگي را تصوير بكشد .

ادامه دارد...

                               شفیعی مطهر

 دل دیدنی های شهر سرب و سراب(ویژه نیمه شعبان)

من مکتب انتظار را دیدم و دانستم:

با جور و جمود و جـــهل باید جنگید
تاپاک شودجهان از این هرسه پلید
یا ریشه هر سه را بباید خشـــکاند
یا سرخ به خون خویــش باید غلتید  

من در قاب انتظار، سيماي زيباي عشق و اميد را ديدم و فهميدم:

بنيان كاخ هستــــــي انســــان پاكــــزاد          

  بر عدل و عقل و علم بنا مي توان نهاد

 با اين سه«عین»بکن ریشه سه«جیم»

جور و جمود و جهل سه عفــریت بدنهاد  

من در قاموس انتظار ظهور، صد اقيانوس سرشار نور را ديدم و آگاه شدم كه:

من قطره ام اما به سر سوداي اقــــيانوس دارم

من واژه ام اما به دل صد دفــــتر قامــــوس دارم

در عرصه انديشه مي رزمم سلاحم كلك و كاغذ

در ظلمت جور و جمود و جهل يك فــــانوس دارم 

من منتظر ظهور و چشم به راه نور را ديدم كه چونان شمع مي سوخت ، اما هماره و هميشه نور مي افروخت . مشتاقانه به او گفتم:

بسوز امروز اي ققنوس مظلوم

كه از سوز تو عــدل و داد خيزد

به فـــــردا از دل خاكــــستر تو

هــــزاران خوشـــه فرياد خيزد 

 من منطق انتظار و قانون بهار را ديدم و يقين كردم كه:

حتي اگر حجم عظيم ظلمت در تمام طول شب از هر حنجره باريك و پنجره تاريك فرياد برآورد: مرگ بر آفتاب!!  ...اما آفتاب طلوع خواهد كرد به گاه خويش و از بارگاه خويش!

سحر گه هر مناره داد مي زد

طلــــوع نور را فـــــرياد مي زد

همين فرياد را شــــمع دل من

همه شب بر سر بيداد مي زد

فرخنده زادروز منجي حق باوران و رهبر ستم ستيزان تاريخ بر همه انسان هاي اميدوار و منتظران بهار مبارك باد! 

                                           شفیعی مطهر

من در اين شهر سنگ ها را بسته و سگ ها را گسسته ديدم.آبروي آزادمردان،حراج است و تكاپوي دلسوختگان در معرض تاراج. سگ ها، پاچه مي گيرند و پاچه خواران سر در آخور قدرتمداران دارند.

من بارزترين نشانه و برترين بهانه خودكامگان را در اين ديدم كه پاي بر شخصيت فروكوفته انسان ها نهاده و بالا مي روند و چون جاه طلبانه بر اريكه اقتدار نشستند و افسر انحصار را بر سر نهادند،نخستين اقدام آنان تخريب نردباني است كه از آن بالا رفته اند!!

من مشكل بزرگ انسان هاي نقاد و نگارشگران وقاد را در اين ديدم كه آثار مورد نقد را نمي توانند با دو چشم ببينند؛آنان يا همه چيز را سياه مي بينند يا سپيد،در بينش اينان رنگ خاكستري جايي ندارد.

من راه هاي وصال و رهپويان كمال را بسيار گونه گون ديدم؛اما آن چه سخت و دشوار مي نمود، نه تعدد راه ها،كه تنوع راهنماها بود. هر راهنما خود را آگاه تر و مسيرش را كوتاه تر مي داند. اين كياست رهروان و سياست رهبران است كه چگونه دل ها را بربايند و به سوي هدف ره نمايند.

من تبري ويرانگر و پرنده اي بي ياور ديدم ؛تبري كه عزم بريدن درختي را داشت كه پرنده بر فراز آن آشيانه داشت. تبر ، بنيان درخت را نشانه گرفته بود و پرنده ، بنيان تبر سخت را. تبر ، سرمستي را مي ديد و پرنده همه هستي را.

ادامه دارد....

من اجتماع انساني را  «دومينو »يي ديدم دل بسته و به هم پيوسته كه سقوط حتي يك فرد سرانجام به سقوط كل جامعه مي انجامد.

من دل بستن به جاذبه را سبب سقوط و عامل هبوط ديدم؛جاذبه زمين،سيب را به سقوط كشانيد و جاذبه سيب،آدم را به هبوط . 

من كبريت را ديدم با سري بي مغز كه مي سوخت،اما درسي نغز مي آموخت.سر بي مغز كبريت با كوچك ترين اصطکاک شعلم ور می شود و اثرات این اشتعال می تواند ویرانگر باشد.انسان هم سري بامغز دارد و هم خردي نغز؛بنابراين نبايد با هر تحريك مشتعل شود و به هر ميل،مايل.

من گلبرگ هاي خاطراتم را در كوچه باغ هايي پراكنده ديدم كه روز به روز از صفا كاسته و از وفا پيراسته مي شود.

من رهرواني را در پويش راه رشد،صادق و عاشق ديدم كه راه رفتن بر لبه تيغ و ره سپردن بر فراز ستيغ را با پاي برهنه برمي گزينند،نه آنان كه در ادعا پيشروند و در عمل ،پيرو.

ادامه دارد...

من عدم تعادل بين عقل و احساس را موجب تباهي حيات و سياهي صفات ديدم. دل را بايد نواخت و خرد را بايد شناخت.

من پرندگان زاده شده در قفس را مرغاني ديدم كه پرواز نه نماد رهايي ،كه نمود فنايي مي پنداشتند؛بنابراين خيلي دشوار ديدم باوراندن آزادي را به مردمي كه در فضاي استبداد، نفس و در باور، نقش قفس مي كشند.

من كساني را شايسته همنشيني در روشن ترين روزها ديدم كه در تاريك ترين شب ها تنهايم نگذارند و به بلايم نسپارند.

من همه ناله ها و گلايه ها را برآمده از دردهاي كوچك و غم هاي اندك ديدم؛درد و اندوه از حد كه گذشت، زبان لال مي شود و بيان،زوال مي پذيرد.

من دولت هاي نالايق را ديدم كه جايي براي نگه داري انسان هاي لايق جز زندان ندارند. (با الهام از سخن گاندی)

ادامه دارد...    

                            شفیعی مطهر

من درد مشترك همه فرزانگان فرهيخته و خردورزان برانگيخته را دردي ديدم نهان و رازي پنهان ، كه نه نايي براي گفتن دارند و نه نوايي براي نهفتن...و دل هاي سوخته و درون هاي افروخته شان چنين مي سرايد:
مرا دردي است اندر دل كه گر گويم زبان سوزد      

  و گر پنهان كنم ترسم كه مغز استخوان سوزد 

من فرهنگي كهن را ديدم با رنگي كهنه .ارزش هاي كهن در زير غبار كهنگي جسارتي خردورزانه را مي طلبيد كه آگاهانه زنگارها را بزدايد و غبارها را بپيرايد.  

من شهري يخ زده را ديدم كه همه بر و بومش اسير انجماد ،اما حلقومش پر از فرياد بود. براي شاد زيستن و آزاد نگريستن بايد گرمي در دل باشد،نه در گل. 

من لب هاي خود را تاول زده ديدم از آش نخورده و خراش سترده و چه دردآور است سوختن بدون آتش و پژمردن بدون عطش!

من دنياي كودكي را تا آن جا پاك و زلال ديدم كه فرشته قاب و دل شيشه اي آب را درك مي كند.

ادامه دارد...

من معرف هر كس را در هر جمع به گاه ورود لباس هاي مقبول ديدم و به وقت خروج ، سخن هاي معقول.
بنابراين چه بهتر سكوت كنيم كه آبروي لباسمان نريزد و به بي خردي نياميزد!

(با الهام از سخن تولستوي) 
 
 
 
 من درختاني را ديدم كه به روي يكديگر آغوش گشودند و غبار تنهايي را از دل زدودند. آنان پيمان بسته اند با هم بايستند و ايستاده بميرند.

من همه آفريده هاي آفرينش و بيژه هاي بينش را مقهور دست بشر  و مجبور اراده توانگر ديدم.
(بيژه :خالص،بي غش،خاص،خاصه ،ويژه)

من از بين پويندگان راه حيات و جویندگان طریق نجات ،رهروي را نديدم كه بتواند به عقب بازگردد و راه را از نو بياغازد؛اما همه مي توانند از هم اكنون آغاز كنند. 

من براي ارتزاق یک ساله كاري بهتر از كشت گندم ، و براي گذران ده ساله طرحي 

برتر از كاشتن درخت و براي اداره صد ساله جامعه برنامه اي بالاتر از تربيت انسان نديدم.(با الهام از سخن امیرکبیر)
 
ادامه دارد...

                            شفیعی مطهر

من بسياري از آدم ها را چون سيگار ديدم؛يكديگر را مي كشند،لذت مي برند ،دود مي كنند،تمام مي كنند و آن گاه يكي ديگر را...

من زندگی را باغی ديدم که با عشق بهار مي شود و با اميد،مشكبار. اگر مشغول دل باشي،اسير دل مشغولي نمي شوي.
بیشتر "غصه های احتمالي"نتيجه"قصه های خیالی" است؛پس بدان اگر «فرهاد» باشی همه چیز« شیرین» است.

من در اين شهر كودكان را ديدم كه دنيا را به بازي مي گيرند،اما چون بزرگ مي شوند،بزرگان شهر آنان را به بازي هم نمي گيرند.بزرگان سرنوشت همه را نوشته اند و تار و پودشان را با اطاعت سرشته اند.

من انتخابگري مردم توسعه نايافته را چون بستن دكمه پيراهن ديدم؛اولي را كه اشتباهي ببندند،تا واپسين دكمه را با ناآگاهي مي بندند. بنابراين بايد چشم ها را گشود و نخستين گام را با آگاهي پيمود.

من هدف نهايی از سرودن بسیاری از اشعار و نشر افکار را کوششی ديدم آگاهانه تا سری بزرگ را بر روی تنه انسان‌های کوچک قرار دهند؛ پس چندان جای تعجب نیست اگر نتیجه نمی‌بخشد! (با الهام از سخن آرتور شوپنهاور) 

ادامه دارد...

من انسان ها را چون درخت خشك در زمستان ديدم،اينان مي توانند هم چشم به راه بهاري دلپذير باشند و هم منتظر تبر هيزم شكني پير.

من رشد و رويش گل ها و رياحين را در ريزش باران تند ديدم، نه غرش بوران تندر. بنابراين دانستم رشد و رويش ذهن ها و استعدادها بر اثر استدلال هاي خردپذير است، نه فريادهاي تحقير و تكفير.

من يك قلب پاك و عقل دراك را از همه معابد،مساجد و كليساها مقدس تر ديدم.

من يك انگيزه دل گرمي را بهتر از هزار آميزه سرگرمي ديدم.

من زيان سبز درخت را آموزگاري پويا و معلمي گويا ديدم؛ پيش از اين كه شاخسارانش نور را ببينند،ريشه هايش تاريكي را تحمل كرده اند؛يعني براي رسيدن به نور آگاهي از دهليزهاي سياهي بايد گذشت. 

ادامه دارد...

من خردمند را كسي ديدم كه از تجربه ها پند گيرد و از رويدادها گزند نپذيرد.

من گردنكشاني را ديدم كه بر گردن ها يوغ نهادند و از گردنه ها فروغ را ربودند. گردن ها را با شمشير زدن به كه اسير كردن.

من چون فرصت باهم بودن با دوستان دوست داشتني را محدود ديدم،كوشيدم نامحدود دوستشان بدارم و با همه وجود حرمتشان را پاس دارم.

من مردي را ديدم كه در اثر فريبندگي وساوس و براي ورود به كتاب ركوردهاي گينس به جاي پرورش از بن، به رويش ناخن پرداخت.بناراين دانستم وقتي كه در وجود انسان قابليتي براي اثربخشي بر جهان بشري نباشد،به سويي سر و به هر سرايي در مي زند تا سري در بين سرها درآورد.

من يعقوب را معلمي لايق و آموزگاري عاشق ديدم. او به من آموخت كه چشم اگر يوسفش را نبيند،كور باشد،به كه پرنور.

ادامه دارد....

                            شفیعی مطهر

من مديراني را ديدم كه همه دردها را با حرف درمان مي كردند. حرف درماني تنها نسخه اي بود كه دردهاي امروز را با داروهاي فردا درمان مي كرد.

من روزگاري را ديدم كه مردم حيات را در تحمل حقارت و زنده بودن را در تنگ اسارت مي ديدند.

من جنگلي سبز را در روياي كودكي ديدم كه ناباورانه انهدام جنگل را در دنياي واقعي مي نگريست و بر درك نارسايی بزرگسالان مي گريست.

من در مسابقه بين شير و آهو،بسياري از آهوها را برنده ديدم؛زيرا شير براي كسب نان مي دود و آهو براي حفظ جان.

من در منطقه سرب و سراب،منطق قاب و نقاب را داراي برنده ترين سلاح و داننده ترين صلاح ديدم.

ادامه دارد... 

من مردمي را ديدم كه دست هاي بهره كشي از شيب استثمار و نشيب استحمار را از فراز قله ثروت به سوي فرود دره عسرت دراز کرده بودند .هر كس خون فرو تر از خود را مي مكيد و به فراتر از خود می بخشید!!

من انسان را در اسارت ماشين و انسانيت را در حقارت ماشينيسم ديدم. ماشين آمده بود تا در خدمت بشر باشد،نه شر؛اما چنان فربه شد كه سازنده خود را بلعيد و انديشه اش را خريد.

من مردمي را ديدم كه سیمای انسان را در قاب تحقیر و انسانيت را در نقاب تصویر می نگریستند. مانایی را در«من» و زیبایی را تنها در «تن» می دانستند.

من مديراني را ديدم كه مدعي بودند«شيفته خدمت اند،نه فريفته قدرت»؛ اما ياخته ياخته وجودشان وابسته به ميز قدرت و مهميز دولت بود.

من در اين شهر جعبه جادويي و نظام هياهويي را ديدم كه همه مخاطبان را مريد و شهروندان را عبيد مي خواست. ره آورد اينان براي دهن ها،دروغ بود و براي گردن ها،يوغ.

ادامه دارد...

من چه بسيار كساني را ديدم كه دورم مي گشتند،اما چون نيك نگريستم ديدم دارند دورم مي زنند!!

من اشتباهات افراد معمولي را چون مداد قابل زدودن ديدم،اما با خطاهاي مسئولان ارشد جامعه چه كنيم كه چون اثر خودكار است؛ نه امكان زدودن دارد و نه فرصت فرسودن.

من دل شب را با اين همه سياهي و تباهي پر از ستاره هاي سپيد و انگاره هاي اميد ديدم. آيا در دل انسان هاي بزهكار و افراد بدكار حتي نمي توان نائره اي از نور و شراره اي از شعور يافت؟!

       

من چه بسيار خام خيالاني را ديدم كه براي فرار از موج و فرا رفتن به اوج، به جاي بال و پر پرواز، به نردبان دراز آويختند.

من به گاه بارش باران و وزش توفان، همه پرندگان را در جستجوي پناهگاه ديدم،اما عقاب را ديدم كه با علو همت و غلو مناعت پرواز بر فراز ابرها را برگزيده است.بنابراين دانستم كه اراده هاي سترگ مي تواند قله هاي بزرگ را درهم شكند.

ادامه دارد... 

                        شفیعی مطهر

من بسياري از انسان ها را ديدم كه نه زندگي را بر اساس استدلال،كه استدلال ها را بر پايه زندگي خود تبيين مي كردند. 

من انسان هايي را پويشگر راه رشد و كمال ديدم كه خود را نارس مي ديدند و آن گاه آنان را آفت زده يافتم كه گمان مي كردند رسيده و كامل شده اند.

 (با الهام از سخن گابریل گارسیا مارکز)

 من چه سخت ديدم تنهايي را در دشت جدايي؛آن جا كه همه سرخ اند،تو سپيد باشي و آن جا كه همه خاموش اند،تو خورشيد باشي!

من در اين شهر دروني شدن اخلاق را اگر در رفتارها نديدم ،در نمودارها ديدم. متاسفانه آن چه بايد در رفتارها تبلور يايد، در بنرها تكثر مي يابد.

من نگاه هايي را ديدم كه براي فرار از انديشيدن به حقيقت ، به گذار از ديدن واقعيت پناه مي برند.

ادامه دارد... 

                          شفیعی مطهر

من درد مجسم و مجسمه درد را آن گاه ديدم و احساس كردم كه سنگي را كه عمري بر سينه مي زدم،بر سرم كوبيدند و بر بنيان باورهايم برآشوبيدند.

من نسلي را ديدم كه سر بر ديوار مي كوبند؛اما بر ديوارسازان برنمي آشوبند.

من هرگاه آرزويي را در دلم احساس كردم،فهميدم خدا توان رسيدن به آن را در من ديده است.

من در هر شمع ،توان و استعداد روشن كردن هزاران شمع را  ديدم، بدون اين كه از روشني اش بكاهد. تكثير نور و افشاندن بذر شعور ، تاريكي هاي جور و جهل را مي زدايد و بر رفاه و رستگاري بشر مي افزايد .

من چون مرگ را ناگزير و زندگي را پايان پذير ديدم ،وقت خود را برای نمردن تلف نكردم ؛ بلکه کوشیدم با خوب مردن ، مرگ را تلف کنم.

ادامه دارد...

                              شفیعی مطهر

من چه بسيار انسان هايي را ديدم كه در بيست سالگي مردند،اما در هفتادسالگي به خاكشان سپردند. انسان در همان لحظه اي مي ميرد كه احساس كند ديگر كاري از او ساخته نيست!!

(با الهام از سخنان صادق هدايت و ژان پل سارتر)

من سخت ترين شكنجه را آن گاه احساس كردم كه ديدم نمي توانم كسي را دوست بدارم و دل را به او بسپارم.

(با الهام از سخن فئودور داستايوسكي)

من اوج جوشش اراده و كوشش انسان آزاده را ديدم كه غرور كوهسار را درهم مي شكست و با پاي سر،به خيل پايداران مي پيوست.

من «برداشت همگاني مردم از يك واقعيت اجتماعي» را مهم تر از خود آن« واقعيت »ديدم. بايد رسانه هاي آزاد و تريبون هاي ارشاد ،واقعيت ها را بي پرده و عريان و با شيوه اقناعي براي مردم تبيين كنند.

من دهكده اي را در چين ديدم با مردمي كوتوله ،اما نقص اصلي انسان را نه در كوتولگي قد و قامت،كه در كوتاهي انديشه و كرامت ديدم.

ادامه دارد...

                               شفیعی مطهر